ΣΗΜΑΙΑ ΑΪΤΗΣ

Πουλήθηκε το πλοίο που ήμουνα μέσα Καπετάνιος δύο χρόνια, σε έναν έμπορα από την Κωνσταντινούπολη, το 1966, ο οποίος άλλαξε το όνομα του πλοίου (από "AEOLIAN" σε "TRANSRODOPI II") είμαστε στο Λιμάνι του Αμβούργου όπου έγινε η αλλαγή πλοιοκτήτου και σημαίας, από Ελληνική σε Αϊτής, μια σημαία που για πρώτη φορά κυκλοφορούσε σε πλοίο ξένης ιδιοκτησίας.

Ήταν παραμονές ΠΑΣΧΑ ο Προξενικός Λιμενάρχης του Αμβούργου, έφυγε με άδεια, έκανα όλες τις αλλαγές και απολύσεις κ.λ.π. θυμάμαι με την Γραμματέα στο σπίτι της, διότι ήταν άρρωστη με γρίπη στο κρεβάτι, το κατώτερο πλήρωμα είχε φύγει για την Ελλάδα, παίρνοντας και την σχετική αποζημίωση λόγω πωλήσεως του πλοίου κλπ. Οι αξιωματικοί παρέμειναν μαζί μου, λέγοντας αφού θα καθίσεις μέσα μένουμε και εμείς μαζί σου, ήταν όλοι τους καλά παιδιά και καλοί ναυτικοί, και το πλήρωμα ήταν πολύ καλό, αλλά είχαν και αρκετό καιρό στο καράβι.

Μάζεψα από διάφορες ταβέρνες και Ελληνικά Καφενεία μερικούς Έλληνες (εργάτες της Γερμανίας) για πλήρωμα, μεταξύ των οποίων ήταν, ένας Παπάς που τον είχαν ξυρίσει λόγω κακής διαγωγής, ένας σαλταδόρος που τον κυνηγούσε η Αστυνομία, ένας Βλάχος που δεν είχε δει την θάλασσα ποτέ (ούτε απ' το βουνό κοντά στο χωριό του δεν φαινότανε) δύο χορευτές κ.ο.κ. Μου έστειλε και από το Λονδίνο ένας φίλος μου, 7 τουρίστες που ήθελαν να δούνε τα νησιά της Καραϊβικής (για εκεί φορτώναμε Γενικό Φορτίο του νέου Πλοιοκτήτου) εν πλω όταν βγαίναμε απ το Αμβούργο, μέσα στο ποτάμι ΕLΒΕ . Έτσι συμπλήρωσα το πιο ανορθόδοξο πλήρωμα που είχα ποτέ.

Ευτυχώς είχα καλούς Αξιωματικούς, γιατί μετά από τα νησιά της Καραϊβικής, πήγαμε στο Περού και όλοι έμειναν μέσα ,μέχρι να ξαναγυρίσουμε στην Ευρώπη μετά από 6 μήνες, όπου ξεμπαρκάρισαν οι τουρίστες, ενώ οι εργάτες της Γερμανίας, παρέμειναν όλοι αρκετό διάστημα μετά (κάνανε τη δουλειά τους στο διάστημα αυτό, δεν είχα παράπονο).

Σε διάστημα 8 μηνών, που είχα τη Σημαία της Αϊτής, όπου έβρισκα αντίστοιχο Προξενείο πήγαινα και θεωρούσα τα έγγραφα του πλοίου για να γράφουν την υπηρεσία τους εγώ και οι Αξιωματικοί μου, πρόβλημα σ' αυτό δεν είχα, βέβαια τους φαινόταν παράξενο Ελληνικό πλοίο να έχει την Σημαία τους, αλλά έπαιρναν τα 30 τους δολάρια κάθε φορά και μένανε ευχαριστημένοι. Την πρώτη φορά που ζήτησα να πάω στο Προξενείο, ήμουνα στο Πόρτο Ρίκο, Προξενείο δεν είχανε αλλά υπήρχε Πρεσβεία, με άφησε το Ταξί έξω απ την Πρεσβεία, ήταν σε μια πολύ ωραία περιοχή, η Πρεσβεία ήταν μια όμορφη Βίλα, κτύπησα την πόρτα, άνοιξε μια μαύρη χοντρή υπηρέτρια με καθαρή σιδερωμένη ποδιά και με ρώτησε στα Γαλλικά τι θέλω, της εξήγησα ότι είμαι πλοίαρχος σε Πλοίο με Αϊτιανή σημαία και θέλω να δω τον Πρέσβη. Μου έκλεισε την πόρτα στη μούρη και εξαφανίστηκε λέγοντας περιμένετε. Περίμενα κάπου 10 λεπτά, μες την ζέστη χωρίς ίχνος σκιάς γύρω, μέχρι να ξανανοίξει η πόρτα από την ίδια υπηρέτρια, που με πέρασε σε ένα καλά-επιπλωμένο και ευρύχωρο σαλόνι.

Πέρασαν άλλα 10 λεπτά μέχρι που εμφανίστηκε ο Πρέσβης, ψηλός καλοστεκούμενος, αρκετά συμπαθής μαύρος, με την επίσημη ενδυμασία του Πρεσβευτού, "είσαι ο Πλοίαρχος ενός πολεμικού μας πλοίου??" με ρώτησε στα Γαλλικά, "όχι κύριε Πρέσβη, είμαι Πλοίαρχος ενός Ελληνικού πλοίου με σημαία Αϊτής, μιλάτε Αγγλικά παρακαλώ?" "βεβαίως, για πες μου τι συμβαίνει?? γιατί είμαι λίγο μπερδεμένος" με ξαναρώτησε σε άπταιστα Αγγλικά. Άρχισα να του εξηγώ όσο καλύτερα μπορούσα χωρίς να τον μπλέκω σε λεπτομέρειες.

Άκουσε Καπετάνιε, άρχισε ευγενικά, όλη αυτή η Ιστορία εξακολουθεί να με μπερδεύει, αλλά αφού έχεις κάνει όλα σου τα χαρτιά μέσω του Πρέσβη μας στην Ελβετία, ο οποίος είναι πολύ φίλος μου, δεν έχω καμιά αντίρρηση να σου τα θεωρήσω, όπως μου είπες, πες μου λοιπόν που θέλεις υπογραφή και σφραγίδα. Έτσι αφού σφράγισε τον άρτικλα και το Ημερολόγιο με την πρέπουσα σοβαρότητα ενός Πρέσβη σηκώθηκε και μου ευχήθηκε καλά ταξίδια, του έδωσα αμέσως 30 δολάρια για τα οποία με ευχαρίστησε και μου σύστησε, να βάλουν και άλλα Ελληνικά πλοία την σημαία τους.

Μετά από 8 μήνες βρέθηκα στο Buenos Aires για να φορτώσω σιτηρά για την Ευρώπη. Πήγα στο Προξενείο εκεί ως συνήθως να θεωρήσω τα χαρτιά μου, βρήκα μεγάλη αντίδραση από αυτό το Προξενείο, γιατί έχεις την σημαία μας αφού είσαι Έλληνας, με ποιο δικαίωμα χρησιμοποιείς το πλοίο μας κ.λ.π. πέρασε αύριο να σου πούμε τι πρέπει να κάνεις. Εντάξει θα τα πούμε αύριο. Έφυγα και γύρισα στο πλοίο ακόμη η φόρτωση δεν είχε αρχίσει, υπολόγισα πάντως ότι θα μέναμε συνολικά 10 μέρες. Τηλεφώνησα στον Πλοιοκτήτη, να αλλάξει σημαία, και να βάλουμε την Ελληνική, γιατί εδώ το Προξενείο της Αϊτής θέλουν να με στήσουν στον τοίχο.

Πήγα την άλλη μέρα πάλι, με περίμενε ο Πρόξενος με τα νέα από την Κυβέρνησή του. Καπετάνιε, έχουμε διαταγή από το Κράτος της Αϊτής να φύγεις από την Αργεντινή και να πάς στην Αϊτή όπου θα σε παραλάβουν τα Πολεμικά μας.

Εντάξει κανένα πρόβλημα κύριε Πρόξενε, μόνο που τώρα έχει αρχίσει η φόρτωσης, μόλις τελειώσω, θα βάλω πορεία για την Αϊτή όπως διατάξατε.
Πήρα το ημερολόγιο και τον Αρτίκλα που είχα αφήσει για θεώρηση και υποσχέθηκα να επιστρέψω σε τρεις μέρες να τους ενημερώσω για την ημέρα αναχωρήσεως του πλοίου.

Μετά από δύο μέρες, ήρθαν στο Ελληνικό Προξενείο, όλα τα σχετικά χαρτιά για την αλλαγή της σημαία. Και την ίδια μέρα ύψωσα την Ελληνική Σημαία παρουσία του Έλληνα Προξενικού Λιμενάρχη.

Την άλλη μέρα δίπλωσα κανονικά την Αϊτιανή σημαία και πήγα στο Προξενείο τους. Κύριε Πρόξενε, σας παραδίνω την σημαία σας, καθώς και το έγγραφο Εθνικότητος του πλοίου μου, του TRANSRODOPI II ο Πλοιοκτήτης άλλαξε την σημαία σας με Ελληνική επιπροσθέτως με διέταξε να μην πάω το πλοίο στην Αϊτή όπως μου είπατε.

Τι είναι αυτά που μας λες, Καπετάνιε, έτσι αλλάζετε σημαίες εσείς, μας κλέψατε το πλοίο σε συνεννόηση με την Κυβέρνηση της Ελλάδος?? λυπάμαι που σας στενοχωρώ κύριε Πρόξενε, αλλά αυτές τις διαταγές έχω από τον Ιδιοκτήτη. Καλή σας μέρα, και ετοιμάστηκα να φύγω, θα στείλουμε τα πολεμικά μας να συλλάβουν το πλοίο σας και εσένα με το πλήρωμα θα σας βάλουμε Φυλακή. Εντάξει κ. Πρόξενε, μόνο φροντίστε να κηρύξετε τον πόλεμο κατά της Ελλάδος πρώτα για να μπορέσετε να με αιχμαλωτίσετε.

Κεραμειές 23/08/01 Διονύσης Λ.

ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΙ ΚΡΙΝΕΙ
του συναδέλφου συντ/χου Πλοιάρχου Γεωργίου Πογκόη

Μέρος πρώτο

Αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι,

Είναι πράγματι αξιέπαινη η πρωτοβουλία σας, να αναβιώσουμε τις μνήμες των παλιών, αλλά και να μάθουν οι νέοι τη ναυτιλία, εκείνη ιδίως προ του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.
Θα προσπαθήσω κι εγώ, με την αγραμματοσύνη μου, αλλά με την τεράστια 45χρονη πείρα μου, να βοηθήσω στην προσπάθειά σας.

Πιστεύω πως είμαι από τους παλαιότερους επιζόντες ναυτικούς. Πρωτομπαρκάρησα το 1936, συνταξιοδοτήθηκα το 1981 και σήμερα είμαι 83 ετών.
24 χρόνια ναυτόπαις, ναύτης, καμαρώτος, ανθρακεύς, θερμαστής, ναύκληρος. Διπλωματούχος και μη αξιωματικός και 20 χρόνια πλοίαρχος.
Εκτός από αφηγήσεις, θα ασχοληθώ με πολλά θέματα και ιδίως σχόλια, που δεν θα είναι πολύ ευχάριστα για ορισμένους, γι' αυτό μπορεί να μην θελήσετε να τα δημοσιεύσετε. Εάν το κάνετε όμως, θα ήθελα να δημοσιευθούν όπως είναι γραμμένα, με τις ανορθογραφίες τους και τη φτωχή φρασεολογία τους. Εάν δεν το κάνετε, μην τα ρίξετε στον κάλαθον, αλλά φυλάχτετα στα αρχεία σας, ίσως κάποια μέρα να αποδειχθούν χρήσιμα.

Είδα την κασέτα, Ελλ. Εμπ. Ναυτικό, Β΄ μέρος, Νο9, που αναφέρεται και στη βύθιση του Νικόλαος Δ.Λ. από Γερμανικό πειρατικό. Κατά τη βύθιση του Ν.Δ.Λ. ήμουν κι εγώ μέλος του πληρώματος. Θέλω να σημειώσω, ότι το μόνο που έχει σχέση, είναι το όνομα του πλοίου και του πλοιάρχου, Ανδρέας Τραυλός από τα Κουντουράτα. Όλες οι άλλες πληροφορίες είναι λάθος:

1. Το παριστάμενο βυθιζόμενο πλοίο δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό Ν.Δ.Λ. (άλλωστε αυτό θα ήταν σχεδόν αδύνατον, γιατί θα έπρεπε να ανατρέξουν στα αρχεία των Γερμανών).

2. Δεν εβυθίσθη στον Ειρηνικό από το Γερμανικό πειρατικό ΑΤΛΑΝΤΙΣ, αλλά στον ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ, ανοιχτά στις Βραζιλιάνικες ακτές, στο πλάτος του Παρναμπούκο, από το πειρατικό ΚΑΜΕΡΟΥΝ. Πως το θυμάμαι και πως ξέρω ιδίως την τοποθεσία, είναι μια άλλη ιστορία που δεν την αναφέρω, γιατί είναι εξωπραγματική, και δεν θα γίνει πιστευτή.

3. Οι Γερμανοί δεν πήραν το φορτίο του πλοίου γιατί ήταν ξυλεία και δεν τους ενδιέφερε ή δεν μπορούσαν να την πάρουν.

Άδειασαν όμως τις αποθήκες τροφίμων που ήταν πλουσιότατες, γιατί το πλοίο διέθετε μεγάλα και μοντέρνα ψυγεία, ίσως δε να "επιθεώρησαν" και τις καμπίνες του πληρώματος.

Στο πλοίο ήμουνα θερμαστής και όταν ξημέρωσε, βγήκα στο κατάστρωμα (το πλοίο ήταν μεν καρβουνοφάγο, αλλά ήταν τελευταίας τεχνολογίας και η ατμοπαραγωγή ήταν παιχνιδάκι), είδα λοιπόν στ' αριστερά μας και σε απόσταση 4-5 μίλια, ένα πλοίο να συμπλέει μαζί μας. Σε μισή ώρα το είδα στην ίδια σχετική διόπτευση και απόσταση. Όταν βγήκε ο ήλιος, έστειλε 2-3 προειδοποιητικές βολές και διέταξε να σταματήσουμε.
Ο ασυρματιστής Γεράσιμος Μοσχόπουλος, από υπερβάλλον ζήλο και ευαισθησία στο καθήκον, άρχισε να εκπέμπει το στίγμα μας και τον κωδικό που είχαν για τα πειρατικά. Τότε το πειρατικό άρχισε να χτυπάει στο ψητό, προσπαθώντας προφανώς να αχρηστεύσει τον Ασύρματο

Ο Πλοίαρχος διέταξε καθέλκυση της δεξιάς λέμβου και εγκατάλειψη πλοίου. Σημ: το πειρατικό κτυπούσε από αριστερά, γι' αυτό η δεξιά πλευρά προστατεύετο από το φορτίο που ήταν ξυλεία. Σε λίγα λεπτά η εγκατάλειψη είχε συντελεστεί και παρά τον συνεχιζόμενο βομβαρδισμό, δεν έπαθε κανείς το παραμικρό.
Κι αυτό οφείλεται κυρίως στον καπετάνιο, διότι ο Γίγαντας εκείνος της ναυτοσύνης, είχε φροντίσει να δουλεύουν όλα θαυμάσια και με γυμνάσια και οδηγίες για την κάθε περίπτωση, γνωρίζαμε τι και πως έπρεπε να ενεργήσουμε.
Όταν η βάρκα μας απομακρύνθηκε του πλοίου, και την είδαν οι Γερμανοί, σταμάτησαν πυρ, πλησίασαν και μας διέταξαν να επιβιβασθούμε στο πλοίο τους, ενώ μια μηχ/νιτη μεγάλη λέμβος του πειρατικού, κατευθύνετο προς το πλοίο μας.
Επιβιβαζόμενοι στο πειρατικό, ένας αξιωματικός του, μας καλώς όριζε με ευγένεια και ένα ειρωνικό χαμόγελο. Αλλά ειρωνικά ή όχι, μας έδιναν κάποιες ελπίδες, ότι δεν θα τύχουμε κακής μεταχειρίσεως, όπως και πράγματι έγινε.
Ο Κυβερνήτης του πειρατικού κατέβηκε και χαιρέτησε τον πλοίαρχο, του ζήτησε συγνώμη και του είπε, τι να κάνουμε, αυτά έχει ο πόλεμος.
Εν συνεχεία τον ρώτησε εάν είχαμε θύματα και όταν του είπε όχι έδειξε φανερά ευχαριστημένος, αλλά και έκπληκτος.

Ρώτησε τι πετρέλαιο καίμε και όταν του είπε κάρβουνο, απογοητεύθηκε. Αλλά ενθουσιάστηκε όταν άκουσε για τις ποσότητες τροφίμων. Μας έβαλαν σε κάποιον κουραδόρο, που είχε διαμορφωθεί για "επιβάτες". Η τροφή ήταν υποφερτή και 2-3 φορές φάγαμε από τα δικά μας τρόφιμα. Μας εφέροντο καλά και 2-3 φορές την ημέρα μας έβγαζαν στο κατάστρωμα.

Τις πρώτες μέρες είχαμε πολύ άγχος, αλλά αργότερα συνηθίσαμε. Κάποια μέρα, όταν μας έβγαζαν στο κατάστρωμα, νομίσαμε ότι βρισκόμασταν στη ΡΑΔΑ κάποιου λιμανιού. 3 πειρατικά και ένα μικρότερο, που έδειχνε μεταγωγικό ήταν κοντά, φουνταρισμένα.
Μας μετέφεραν στο μικρό, ήταν με δανέζικη σημαία και πλήρωμα. Εκεί βρήκαμε και 2 ακόμη Αγγλικά πληρώματα και ύστερα από 15-20 μέρες φθάσαμε στο Μπορντώ και μας αποβίβασαν. Εν συνεχεία με τραίνο μας πήγαν στη Γερμανία και το Σεπτέμβρη μας έστειλαν στην Ελλάδα.