Μέσα σε εννέα ημέρες, δύο εκδηλώσεις, αξιοπρεπούς (πιστεύουμε) επιπέδου, είναι επίτευγμα, ιδίως για εμάς τους ερασιτέχνες. Κυρίως αυτές τις ημέρες, που έπρεπε να φροντίσουμε, να προετοιμάσουμε, να συμμετάσχουμε και σε αρκετά άλλα εορταστικά δρώμενα.

Η πρώτη, η παιδική γιορτή είχε πολλά συν, ώστε να πετύχει, και ένα μείον. Το μείον ήταν "η πρώτη φορά". Η έλλειψη εμπειρίας. Αλλά αποδείχθηκε πως δεν είχε σημασία. Οι νέοι άνθρωποι (στην ηλικία), που συμμετείχαν στην προετοιμασία και στην παρουσίαση της γιορτής, η Μαρία, η Χριστίνα, ο Χρήστος (Άη Βασίλης), μαζί με τους πιο μεγάλους, τη Νίκη, την Ευαγγελία και με τη βοήθεια του Διοικητικού Συμβουλίου, "εξαφάνισαν" αυτό το μείον και το έκαναν "συν", που προστέθηκε στα άλλα "συν": Το ζεστό περιβάλλον της αίθουσας του πνευματικού κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως, που ευγενώς μας παραχωρήθηκε. Τον πλούσιο μπουφέ που τον έκανε ακόμη πλουσιότερο ποιοτικά, το ότι τα περισσότερα γλυκίσματα ήσαν "σπιτικά".

Την τόσο όμορφη, γιορταστική διακόσμηση. Την αθρόα προσέλευση παιδιών και μεγάλων. Τα φροντισμένα και με ενδιαφέρον δια-λεγμένα δώρα για τα παιδιά. Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" από όλη τη ναυτική οικογένεια σε όλους όσους βοήθησαν, σε όλους όσους παρέστησαν, επίσημους ή μη. Μα το πιο μεγάλο "ευχαριστώ" το λέμε στα παιδιά για την παρουσία τους, για τις ζωγραφιές τους, για τις απαγγελίες τους. Τη Νίνα, τη Δανάη, την Εμμανουέλα. Τον Μάκη, τον Κωστάκη, το Νίκο. Αυτά είναι η ζωή, η χαρά, η ομορφιά. Το μέλλον που πρέπει εμείς οι μεγάλοι, πιο πολύ από ό,τι άλλο, να φροντίζουμε.

Και η δεύτερη, η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας. Ο γνωστός χώρος του Πνευματικού κέντρου Κουρκουμελάτων που με τις όποιες αλλαγές, έγινε πιο "ζεστός". Το ντεκόρ με τις όμορφες, πρωτότυπες "πινελιές". Η μουσική που έντυσε τα τόσο "δικά μας" τραγούδια, οι τραγουδιστές και οι μικροί μουσικοί. Η συνάδελφος και οι φίλοι μας που το Σωματείο μας θεώρησε υποχρέωσή του να τιμήσει. Τα ζεστά λόγια και η τιμή που μας έγινε από τον κ. Διοικητή της Ναυτικής Σχολής. Η σύντομη ομιλία του Βουλευτή του Νομού μας και Υφυπουργού.

Ο πλούσιος (πιστεύουμε) μπουφές. Όλα αυτά, μαζί με την παρουσία των εκλεκτών προσκεκλημένων, εχόντων επίσημη ιδιότητα ή όχι, απετέλεσαν μια διαφορετική και αρκετά καλή (για ερασιτέχνες, όπως εμείς, ξανασημειώνουμε) εκδήλωση, που ελπίζουμε να άφησε καλές εντυπώσεις. Όλους όσους παρέστησαν καθώς και τα μέλη του Δ.Σ. του Σωματείου μας, που φρόντισαν για την προετοιμασία και την παρουσίαση της γιορτής, καθώς και τις κυρίες που πρόσφεραν "σπιτικά" γλυκά, τους ευχαριστούμε ολόψυχα.

Πρέπει όμως να σταθούμε σε δύο, ιδιαίτερης σημασίας, στιγμές της εκδήλωσής μας, σίγουρα τις κορυφαίες. Στο θερμότατο χειροκρότημα και στη συγκίνηση που συνόδεψε την απονομή της τιμητικής πλακέτας στον Δρόσο Μωραΐτη, τον 84χρονο συνταξιούχο συνάδελφο. Και στην τόσο όμορφη, τόσο αισθητικά σπουδαία απαγγελία της 18χρονης μαθήτριας Ιωάννας Θεοδωράτου.

Η άξια, ηρωική, βασανισμένη γενιά που σεμνά αποσύρεται. Η όμορφη, γεμάτη ζωή, ταλέντο και όνειρα, γενιά που έρχεται. Ο Αποσπερίτης, το λαμπρό αστέρι της Δύσης, ο Αυγερινός, το λαμπρό αστέρι της Ανατολής, το ίδιο αστέρι σε δύο διαφορετικές φάσεις της αέναης κίνησής του. Η συγκίνηση που μας έδωσαν είναι η ίδια. Δρόσο, Ιωάννα θερμά σας ευχαριστούμε. Η παρουσία σας τίμησε, ομόρφηνε τη γιορτή μας. Και να θυμάστε: Σας θέλουμε κοντά μας σε κάθε μας εκδήλωση, αν βέβαια και 'σεις το θέλετε. Β.Μ.