Του συνάδελφου Συνταξιούχου πλοιάρχου Γεωργίου ΠΟΓΚΟΗ
(μέρος 4ο, τελευταίο)

Αλλά δεν μπορώ, θα σχολιάσω και ένα άλλο δράμα που συνετελέσθη γύρω στο 1975, εάν δεν κάνω λάθος.
Πρόκειται για την τραγωδία του ISABELITA, της DOLPHIN MARITIME, όπου 50 και πλέον άτομα έχασαν τη ζωή τους, χωρίς να κουνήσουν ούτε το δακτυλάκι τους, για να προσπαθήσουν να σωθούν.
Δεν ήμουνα στην Ελλάδα τότε, αλλά αργότερα ήλθε στο πλοίο μου ο μόνος διασωθείς, ασυρματιστής Μανούσος, νομίζω ΠΑΤΕΛΑΚΗΣ. Αυτός, παρά το ΣΟΚ που ήταν ακόμα έντονο, μου διηγήθηκε τα συμβάντα και τα αναφέρω και τα σχολιάζω.
Το πλοίο ξεφόρτωσε στην ΧΑΪΦΑ ή ΤΕΛ ΑΒΙΒ, δεν θυμάμαι ακριβώς και πουλήθηκε. Ένα δεύτερο πλήρωμα επιβιβάστηκε του πλοίου για να το παραλάβει.
Αλλά το πλοίο είχε προβλήματα στη μηχανή και ένα συνεργείο είχε έλθει από την Ελλάδα για επισκευές.
Όταν ξεφόρτωσε το πλοίο οι επισκευές δεν είχαν τελειώσει και βγήκαν στην ράδα για να τις τελειώσουν.
ΛΑΘΟΣ ΠΡΩΤΟ: Δεν έπρεπε χωρίς μηχανή να βγουν στην ράδα, που είναι εκτεθειμένη στις κακοκαιρίες της ΝΑ Μεσογείου.
ΛΑΘΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: Όταν ξέσπασε η κακοκαιρία, δεν ζήτησαν ρυμουλκό για να τους ρυμουλκήσει σε υπήνεμο σημείο.
Δύο πλοίαρχοι, 6 αξιωματικοί γέφυρας, 2 ασυρματιστές, 8 μηχανικοί και 40 και πλέον άλλοι ναυτικοί, δεν είδαν τον κίνδυνο, αλλά και όταν έσπασαν οι αλυσίδες και ο κίνδυνος ήταν πραγματικότητα, όλοι αυτοί δεν έκαναν το παραμικρό για να σωθούν.
Τι έπρεπε να κάνουν; Το πλοίο κατευθύνετο προς τον λιμενοβραχίονα με τα πλευρά. Αυτός προστατευόταν, για τις κακοκαιρίες, με ογκόλιθους, μάλλον τεχνητούς, αλλά ικανούς να συντρίψουν ανάμεσά τους οτιδήποτε. Έπρεπε λοιπόν να ρίξουν τις βάρκες, τουλάχιστον την υπήνεμο και δεδομένου ότι οι βάρκες ως γνωστός, είναι αβύθιστες, με μηχανή, κουπιά ή και πανί, να προσπαθήσουν να καλύψουν τα 100-150 μέτρα και να ξεπεράσουν το κεφάλι του λιμενοβραχίονα. (εκτός θέματος: Αρχές του 1937, ο πλοίαρχος Παναγής Τζανετάτος και ο λοστρόμος Παναγής Γεωργόπουλος, στην Αδριατική, έκαναν πανιά σε ένα πλοίο 800 τόνων και απέφυγαν ένα σοβαρό κίνδυνο. Ίσως αφηγηθώ και αυτή την περιπέτεια, γιατί έχει ενδιαφέρον για σύγκριση ικανοτήτων). Αλλά ίσως οι μηχανισμοί των λέμβων να μη λειτουργούσαν λόγω κακής συντηρήσεως. Είχαν όμως μία ακόμα ευκαιρία. Έπρεπε με αρμιδοβόλο, να στείλουν στον λιμενοβραχίονα, όπου είχε συγκεντρωθεί κόσμος, όσα σχοινιά περισσότερα μπορούσαν. Οι άνθρωποι που ήσαν στον λιμενοβραχίονα, θα τα πρόσδεναν κάπου ή θα τα κρατούσαν στο χέρι τους, να είχαν κρεμάσει στο πλευρό του πλοίου ανεμόσκαλες, σχοινιά, δίκτυα και ότι άλλο διέθεταν και όταν το πλοίο έφθασε στα 20 μέτρα, που ο όγκος του θα μετρίαζε την δραστηριότητα των κυμάτων επί των ογκολίθων, να έπεφταν στην θάλασσα και βοηθούμενοι από τα σχοινιά και τους ανθρώπους επί του λιμενοβραχίονα, θα γλίτωναν.
Βεβαίως θα υπήρχαν τραυματισμοί και απώλειες, αλλά οι περισσότεροι θα γλίτωναν. Εν πάση περιπτώσει όμως θα προσπαθούσαν.
Ακόμα και όταν το πλοίο κτύπαγε με τα πλευρά στους ογκόλιθους, μέχρι να βουλιάξει - πόση ώρα άραγε - δεν κινήθηκε κανείς. Το πλοίο βούλιαξε και με την δίνη που δημιουργήθηκε τους παρέσυρε όλους στον υγρό του τάφο.
Ο ασυρματιστής Μανούσος, που δεν διακρίνετο και τόσο για το εξαιρετικό του θάρρος, από απελπισία έπεσε στη θάλασσα. Ο ίδιος δεν θυμάται πως και πότε, αλλά φαίνεται πως έκανε την κατάλληλη κίνηση στην κατάλληλη στιγμή. Και βοηθούμενος από τον κόσμο στον λιμενοβραχίονα, σώθηκε.
Άραγε πόσοι άλλοι θα σωζόντουσαν;
Συνάδελφοι και φίλοι. Είναι φανερό ότι η ναυτιλία μας περιέχει σάπια μήλα, που οφείλονται στην ελλιπή εκπαίδευση. Σίγουρα οι πλοίαρχοι και αξιωματικοί μας, θα διαθέτουν τεράστια μόρφωση, για δημόσιες σχέσεις και καλή εμφάνιση.
Όμως η ναυτική συνείδηση και η ναυτική τέχνη όλο και παραλείπονται.
Προτείνω: Ναυτικές οργανώσεις, παράγοντες και όποιος αγαπά την ναυτιλία και έχει κάποια επιρροή, να πιέσουν ούτως ώστε, στις σχολές, στα φροντιστήρια και στις εξετάσεις να προστεθεί το μάθημα της ναυτικής συνείδησης και να είναι πρωτεύων. Να διδάσκονται εντατικά και σοβαρά και οι υποχρεώσεως για την κάθε περίπτωση. Να σχολιάζονται τα ναυάγια πρόσφατα και παλαιά, ελληνικά και ξένα. Και να γίνονται φιλότιμες προσπάθειες να βρεθούνε τα αίτια και οι υπεύθυνοι και πως έπρεπε να ενεργήσει ο καθένας.
Ευχαριστούμε τον καπετάν Γιώργη για τα τόσο "μεστά ουσίας" κείμενά του και περιμένουμε τα επόμενα, σύμφωνα και με την υπόσχεσή του. Όμως, αγαπητέ συνάδελφε, είναι πασιφανές πως απ' όσους κρατούν τα ηνία και κινούν τα νήματα, κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για αναβάθμιση επιπέδου σπουδών, ή τουλάχιστον δεν ξέρει τι πρέπει να γίνει. Κανείς απ' αυτούς δεν έζησε σε καράβι.